Yelena Milashina

Okurlarim analiz yazdigimi, analizlerimi paylastigimi; kendi dusunce, inanc ve hislerimi -yazi aralarinda hissettirsem de- yazmadigimi, paylasmadigimi bilirsiniz. Bu yazida bunun disina cikacagim.

BBC’nin az once okudugum haberinde taninan arastirmaci gazeteci Yelena Milashina ve avukati Alexander Nemov Cecenya’da saldiriya ugradiklarini yazmis. Habere gore, ki resimli paylasilmis, Yelena Milashina once borularla dovuluyor, sonra saclari kokunden kaziniyor ve sonra basi ve yuzu parlak yesil boyaya bulaniyor. 

Resme bakip haberi okurken ilk tepkim “benim basima gelmis olsaydi bu” oldu. Ve sonra kendi basima gelenler aklima usustu.

Lisedeyken, bir tiyatro oyunu sonrasi, agir iskence ve 12.5 yil ceza alacagim bir tutuklamadan bir sans eseri kurtulmamdan sonra kimligimi tespit eden devlet, Turk Devleti, alti ay suresince pesime bir polis takmisti. Alti ay suresince, onalti yasindaki ben, evden cikardim, polis okula kadar pesime takilirdi. Ben okula girince o da ayrilirdi. Okuldan cikmama yarim saat kala okulun onune gelir, ben cikinca tekrar pesime takilir, ben onde o takipte arkamda, once IHD, sonra HADEP ve en son Halkevi’ni ziyaret edip eve gecerdim. 

Bu olayda kimligimi tespit etmeleri de gec hikayedir. Once kim oldugumu bilmeyen baska gencler uc gun iskence goruyorlar. Ismimi elbette veremiyorlar. Yerime, kota dolsun diye olmali, iki genc agir iskencelerden sonra tutuklanmis, iki yil dolmadan da DGM’den saliverilmislerdi. 

Sonra 1996’da Ankara’da HADEP bayrak indirdiginin ertesi gunu yedigim dayak var. Henuz baslamamis bir eyleme durup dururken polis saldirisiydi. Beni aralarina alan yaklasik 150 cevik kuvvet polisi bes dakika boyunca keyiflerince ve olduresiye dovmuslerdi. Ambulans’ta ben kendimden gecmis halde uzanmisken ve duymayacagimi sanarlarken durumumu soran hemsireye doktorun sag kurtulamayacagimi dedigini halen de unutamiyorum. Hastanede taninamaz haldeydim ve halen de paramparca olmus yuzumun nasil biraraya tutturabildigine aklim ermez. Mucize bu olmali.

Sonra 1999 Newroz’u var. Gece sokakta Newroz alanine dogru yururken polis arabalari hizla gelip onumde ve arkamda durmus, ellerinde otomatik silahlar olan polisler hizlica beni ondeki aracin icine iteliyorlardi. Hizlica iceri girmemem gerektigine karar verdim polisleri silkip kosmaya basladim. Uc adim atmamistim ki arkamdan otomatik silahlar ustume ates etmeye basladi. Nasil oldu da vuramadilar bilmiyorum ama tam birbucuk saat o mahallede polisler bahce bahce gezerek beni aradilar ve bulamadilar. O gece gozaltina alinan herkes tam uc hafta en agir iskencelere ugradilar ve herbirine PKK yoneticisi olmaktan otuzalti yil agir hapis cezasi verildi.

Yukaridakileri anlatirken daha kucuk olaylari es geciyorum. Ornegin universitede okurken kaldigim evin onunce surekli olarak dort polisin oldugu bir Renault Toros evin onunde beklerdi. Sanirsam orasi gorev yerleriydi. Veya baska dayak yemelerim…

Polisin, Kurd dusmani Turk polisinin yarattigi travmanin etkisi halen de uzerimdedir. En belli baslicasi lacivert rankle olan iliskimdir. Bulundugum yerde lacivert renk baskin bir sekilde olursa nefes alisverislerim kontrolden cikar.

Daha baska? Ornegin bahsettigim gibi bir haberi okudugumda, gazetecinin resmine bakar ve kendime sorarim: nedir bazi insanlarin fedakarca gercegin pesinde olma sevdalari? Neden mesela baska biri degil de Yelena Milashina yasadigi turden riskleri goze alarak yaptigi isi yapar?